Сауран – бір жағынан, тарихы әртүрлі өркениеттердің өзара ықпалының жарқын үлгісі, екінші жағынан, қалалық және көшпелі мәдениеттердің тоғысқан бірегей орны болып табылатын қазіргі Қазақстанның өңірлерінің бірі. Ол көптеген ғасырлар бойы тиімді геостратегиялық маңызға ие бола отырып, әртүрлі қызметтерді атқарды – дәстүрлі шығыс қаласы, қолөнер және егін шаруашылығы ошағы, өзінің теңге сарайы бар керуен сауда орталығы, Ақ Орданың астаналарының бірі, ортағасырлық мегаполис (әртүрлі кезеңдерде халқы 3 мыңнан 15 мың адамға дейін жеткен), бекінген әскери бекініс, мешіттері мен медреселері бар діни-ағарту орталығы. Оның гүлденген кезеңі орта ғасырларға келеді, дегенмен ол әлдеқайда ертерек (б.з. I-III ғасырлардан бастап) қалыптасқан. Зерттеулерде көрсетілгендей, ол туралы мәліметтерді X ғасырдан бастап әртүрлі тілдегі дереккөздерден кездестіреміз (аль-Истахри, аль-Макдиси, «Худуд аль-Алям», Ибн Хаукаль, Ибн аль-Асир, Йакут аль-Хамауи, Абул-Хаир Рузбихан, Низам ад-Дин Шами, Муин ад-Дин Натанзи, Молла Шади, Хафиз Таныш, Зейнеддин Васифи, П.И.Лерх, П.И.Пашико, В.Н.Татищев, А.Бернштам, А.П.Федченко, А.Гейнс, В.В.Бартольд және т.б.).
Осы уақытқа дейін бұл қаланың бірте-бірте жойылу себептері нақты анықталған жоқ (зиярат пен ғибадат орнына айналған Түркістанға жақындығы; сол кездегі аймақтық ойыншылардың қаланы жаулап алуға көптеген әрекеттері және т.б.). Солардың ішіндегі ең бастыларының бірі, ең алдымен, теңіз жолдарының ашылуы, керуен саудасының жойылуы деп білеміз. Осы себептерге байланысты Петра, Пальмира сияқты және көптеген басқа қалаларда өмір тоқтап қалды. Сауран да бұдан тыс қалмады.
Сауран тарихына қатысты объективті және құнды материалдар болып табылатын әртүрлі дереккөздердегі Сауран туралы сақталған сипаттамалармен, сондай-ақ археологиялық қазба жұмыстары нәтижесінде алынған деректермен қатар, біз бұл қаланы дүниежүзілік тарихтың аясында салыстырмалы-типологиялық аспект негізінде қарастыру және зерттеу маңызды деп есептейміз.
Сауран тарихына қатысты жеткілікті кең ауқымды материалдарды қарастырғаннан кейін, біздің назарымызды үш мәселе аударды. Яғни, бұл жерде Сауран тарихын бүкіл адамзат өркениетінің, әсіресе, Шығыс елдерінің дамуы контекстінде жеке (авторлық) оқу мақсаты тұр.
Біріншіден, қазіргі заманда белсенді түрде қолданылып жатқан технологиялар мен білімдердің трансферті Сауранның негізгі тарихы (ХІІ-ХІХ ғасырлар) кезінде де кең түрде орын алған. Бұл қаланы дамыту және орналастыру барысында сол кездегі белгілі әртүрлі технологиялар пайдаланылды. Мәселе тек елдердің авторлық патентінде және жаңалықтың хронологиясында болды. Сауранға барған куәгерлер атап өткен ерекше құбылыстардың қатарында жер асты су өткізгіштер жүйесі немесе «кәріз», және «тербелмелі» мұнаралар бар.
Ал кәріздерге келетін болсақ, олардың нақты жасалған уақыты белгісіз. 1514-1515 жылдары қалада өмір сүрген Васиф болса, олардың осы аймақ үшін бірегейлігі мен ерекшелігін атап өтеді, сондай-ақ оларды Мир-Араб лақап атымен аталатын жергілікті сейид Эмир-Абдаллахтың қайырымдылық қызметімен байланыстырады. Зерттеушілер болса, олардың әлдеқайда ертерек пайда болуы мүмкін екенін атап көрсетеді. Кәріздер бірнеше функцияларды атқарды – қаланы сумен қамтамасыз ету, тұтас суаруларда егістіктерді сумен қамтамасыз ету. Олар гидротехникалық құрылыстың өте күрделі түрі болды, оның құрамына желдету ұңғымалары мен жер асты суларын жинап, шығаратын жер асты арналары кірді. Археологиялық деректер мен зерттеулерге сүйене отырып, олардың егжей-тегжейлі сипаттамасы берілген. Осы орайда, зерттеулерде мұндай жүйе үлкен білімді, құрылысшылардың шеберлігін, жұмысшылардың орасан зор санын және олардың керемет физикалық төзімділігін талап ететіні ерекше атап өтіледі.
Деректерде кәріз салуға Үндістаннан 200-ден 500-ге дейін құл әкелінгені туралы мәліметтерді кездестіреміз. Осыған байланысты қазіргі Қазақстанның оңтүстігіндегі сол кездегі аумақ пен Үндістан түбегі арасындағы аймақтық байланыстар мен қарым-қатынастардың жағдайы туралы сұрақ туындайды. Ол үшін кәріздерді салу уақытын дәлірек анықтау маңызды. Ислам дінінің Үндістанға, атап айтқанда, оның солтүстік бөлігіне енуін, онда Дели сұлтандығының құрылуын, ғулямдар мен басқа да түркі әулеттерінің билігін, кейінірек Моғол империясының пайда болуын ескерсек, жоғарыда аталған құлдардың шығу тегін анықтау қажет болып көрінеді, өйткені ол кезде Орта Азиядан Үндістанға құл жеткізудің кең айналымы болды. Сонда бұл құлдар бұрынғы түріктер болуы мүмкін. Сондай-ақ, жұмысшылардың басқа аймақтан емес, Үндістаннан әкелінгені ерекше назар аударады. Олардың «біліктілігі» мен мамандануы туралы мәселе осы жерде табиғи түрде туындайды деп есептейміз. Үндістанның «вавам» (гуджарати тілінде) немесе «баори» / «баоли» (Раджастан тұрғындарының тілінде) – көптеген бағандардан тұратын алып жерасты сарайларымен әйгілі болғаны белгілі. Ол жерде талғампаз оюлармен безендірілген баспалдақтар мен галереялар болды. Бұл құрылымдар жаңбыр суын жинауға және сақтауға арналған, яғни олар ұқсас функцияны орындады, тек су көздерінің айырмашылығы бар. Мұндай құрылымдар Үндістанның әртүрлі бөліктерінде – Гуджарат, Раджастхан, Делиде сақталған. Бірақ олардың ішіндегі ең танымалы бұрынғы Гуджарат астанасында – Ахмедабад қаласында және оның төңірегінде орналасқандар (атап айтқанда, Ахмедабад орталығынан солтүстікке қарай 18 шақырым жерде орналасқан және өз аңызы бар Адаладж сарайы құдығы). Ахмедабадтың тарихи ескерткіштері, оның ішінде «вав»-тар ЮНЕСКО-ның Бүкіләлемдік мұралар тізіміне енгізілген. Олар негізінен орта ғасырларда жасалған деп есептеледі. Яғни, кәріздер мен олардың үнділік аналогтарының салыну кезеңі сәйкес келуі мүмкін.
Осындай құрылымдардың тағы бір жарқын мысалын біз Оман Сұлтандығында кездестіреміз. Бұл «фәләдж» (немесе «әфләдж») деп аталады. Олар жаңбыр суын жинайтын жер асты өзендер-каналдар болды. Осы уақытқа дейін олардың 4000-ға жуығы Оманда сақталды және олар ашық және жабық жолмен ағып жатыр. Омандық фәләдждар де ЮНЕСКО тізіміне енгізілген. Ғалымдар осыған ұқсас күрделі суару жүйелері біздің дәуірімізге дейінгі 1000 жылы Парсы елінде пайда болғанын атап өтеді. Осы орайда, әлемнің әйгілі кереметі – «Вавилонның аспалы бақтары» туралы еске түсірген жөн, мұнда да бастапқы суару жүйесі қолданылған.
Жоғарыда айтылғандарды негізге ала отырып, үш жүйенің (кәріздер, жер асты сарайлары және фәләдждар) халықтар мен елдер арасындағы әртүрлі байланыстардың арқасында басқа аймақтарда таралып, жүзеге асырылатын ортақ шығу көзі болуы мүмкін деп болжауға болады. Бұл жағдайда біз Таяу Шығыс, Орталық Азия және Үндістан арасындағы тығыз байланысты көреміз.
Сауран құбылыстарының қатарында Васифи де «әлем ғажайыптары» деп атаған «тербелмелі» мұнаралары бар медреселер бар. Зерттеушілер олардың XIX ғасырға дейін сақталғанын атап өтеді. Түрлі дереккөздерде бұл жылжымалы мұнаралардың келесідей сипаттамасын кездестіреміз: «Сол мұнаралардың гүлдастысына шынжырлар бекітіледі және әрбір мұнараның күмбездерінің астына бөренелер бекітіледі, осылайша біреу бөренені күшпен қозғалысқа келтірсе, шынжыр тербеледі, ал қарама-қарсы мұнарада тұрған мұнара құлап қалатын сияқты, бұл дүниенің бір кереметі. Осыған ұқсас дизайн Иран мен Үндістанда болған. Солардың бірі – XIV ғасырдағы атақты мистик Әму Абдулланың (Абдуллаһ ибн Мұхаммед ибн Махмуд Сағалана, 1316-1317 ж. қайтыс болған) жерлеу кешеніне кіретін Исфахандағы мешіттегі Минаре Джомбанның билейтін немесе тербелетін мұнаралары. Бұл құрылымдардың қозғалғыштығының себебі нақты белгісіз. Әртүрлі себептер көрсетілген – кірпіштің ерекше құрамы, кірпіштер арасында ағаш таяқтардың болуы, мұнараларды байланыстыратын арнайы доға тәрізді туннельдің болуы және бір мұнарадан дірілді жіберетін сынапқа ұқсайтын сұйықтықтың бір түрі және т.б. Егер мешіт XIV ғасырда салынған болса, онда Ұлы Шах Аббастың (1588-1629) тұсында, яғни үш ғасырдан кейін бес метрлік екі мұнара салынған. Мұнаралардың ара қашықтығы 8 метр және олар бір-бірімен байланыспаған деп есептеледі. Бұл ретте біріншісі арнайы бекіткіштермен тербелсе, екіншісі де ырғақпен қозғалысқа түседі. Мешіттің өзі қозғалмай тұрады. Бұл ерекше жобаның авторы атақты ақын, жазушы, философ, теолог, математик, астроном және сәулетші шейх Бахай (1547-1621) болып саналады. Исфаханның қайталанбас бейнесін (Имам алаңы, Лотфулла мешіті, қалалық монша, бірегей канал жүйесі және т.б.) қалыптастырудың еңбегі оған тиесілі.
Үндістанда да ирандық мешіттен 150 жас үлкен, мұнаралары тербелетін осындай мешіт бар. Бұл – Ахмедабад қаласындағы Гуджарат штатында орналасқан Сиди Башир мешіті. Оны «Jhulta Minar» немесе мұнаралары дірілдеп тұрған мешіт деп те атайды. Мәліметтерге қарағанда, оны 1452-1461 жылдар шамасында Сұлтан Ахмад шахтың Сиди Башир атты сарай құлы салған. Мұнаралардың биіктігі – 2 метр, арасы – 10 метр. Зерттеушілер мұнаралардың ерекше табиғаты жер сілкінісі кезінде зақымдануды болдырмау үшін жасалғанын атап өтті. Ал, шынында да, бұл 2001 жылы 7,6-7,7 баллдық күшті жер сілкінісі кезінде расталды. Бұл функцияны Иранда да тербелетін мұнаралар атқарған болуы мүмкін. Ахмедабадта осыған ұқсас дизайндағы тағы бір Радж Биби мешіті бар. Бірақ бұл құбылысты зерттеуге бел буған британдықтар мұнаралардың бірін бұзып тастады, бірақ оны қалпына келтіре алмады.
Сонымен, тербеліс мұнаралар құбылысын Шығыстың бірнеше елдерінде (Ахмедабад, Исфахан және Сауран) кездестіруге болады, мүмкін олардың да шығу тегі ортақ болуы мүмкін, әсіресе, егер халықтардың тарихи байланыстарын ескерсек.
Сауран тарихында біздің назарымызды аударған тағы бір мәселе – ел аңыздарында сақталып, ұрпақтан-ұрпаққа жалғасып келе жатқан жергілікті әулиелердің бірі Қарақан атаның есімі. Қала маңында жерленген «саурандық жеті әулие» деп аталатындар туралы мәліметтер бар, олар – Қарақан ата, Сәдуақас ата, Жалаулы ата, Шала бақсы, Момын ата және есімдері сақталмаған тағы екі әулие. Осы орайда, жалпы өңірде сопылық дәстүр тұрғысынан алғанда (Сайрам, Түркістан, Отырар және басқа да қалаларда) көптеген әулиелер болғанын айта кеткен жөн. Әрине, олардың ішінде Арыстан-Баб пен оның шәкірті Ахмет Йасауи ерекше орын алады.
Қарақан атаның аты аңызға айналған тұлғасына келетін болсақ, оның прототипі кім екені белгісіз. Осы уақытқа дейін көптеген аңыздар мен нанымдар бар. Осыған байланысты көптеген сұрақтар туындайды. Соның бірі – бұл кісінің билеуші Қарахан әулетіне қатысы бар ма? Сауран әулиелері немен атақты болды?
Осы орайда, Сауранның рухани тарихын аймақтық сопылық тарихы мен дәстүр сабақтастығы тұрғысынан қайта жаңғырту маңызды болып табылады.
Иран және түркі сопылық тарихындағы ең жарқын тұлғалардың бірі атақты ариф және сопы Әбу-л-Хасан Харакани (962/963-1033/1034) болып табылады. Туған кезде ол Әли бен Джафар есімін алып, кейін өзі туып-өскен ауылының құрметіне Әбу-л-Хасан әл-Харакани деген атқа ие болды (Харакан – Кумес аймағындағы Бистам, қазіргі Ирандағы Семнан). Қолданыстағы наным-сенімдер бойынша, одан екі ғасырдай бұрын өмір сүрген ұлы ариф Баязид Вистами оның дүниеге келгені туралы қуанышты хабарды болжаған. Әбул-Хасан ирфандық және сопылық жолға түсіп, олардың барлық баспалдақтарын басып өтіп, ханака салып, сосын тәлім-тәрбие беріп, өсиеттер беруге кіріседі. Оған көптеген атақты адамдар, ғалымдар, арифтер, саясаткерлер келген. Олардың арасында Махмуд Ғазни бар. Әбу-л-Хасан ханакасының есігіне былай деп жазыпты: «Кімде-кім осы аулаға кірсе, нанға қарап, иман сұрама, өйткені Алла Тағаладан жан алған адам, әрине, Әбу-л-Хасанның дастарханынан бір үзім нан алады». Ол «Алтын тізбектің» құпиясын Әбу Әли әл-Фадл бин Мұхаммед әл-Фармади ат-Тусиге берген деген болжам бар. Көзі тірісінде шәкірттері оның сөйлеген сөздерін жазып алған, олар кейіннен қазіргі уақытта Британ мұражайында сақталған жалғыз көшірмесі «Нұр әл-Улум» («Ғылым нұры») кітабында көрініс тапқан.
Бір қызығы, Әбу-л-Хасан әл-Харақанидің қай жерде – туған ауылында немесе оның кесенесі орналасқан Түркияның Карс қаласында жерленгені нақты белгісіз.
Біз Харакани туралы ақпаратты әртүрлі көздерден табамыз (соның ішінде Якут әл-Хамауи де бар), сондай-ақ кейінгі авторлардың еңбектерінде. Атап айтқанда, 1982 жылы түрік тілінде жарық көрген, кейін ағылшын тіліне және одан орыс тіліне аударылған Исламның алтын ғасырындағы әулиелер мен данышпандар қоғамына арналған Х.Л.Шушудтың «Орталық Азиядағы хикмет шеберлері» зерттеуін ерекше атап өтуге болады. Сопылық жолдың шейхі, Әбіл-Хасан әл-Харақаниге баруға қол жеткізген «Рисала әл-Кушайрия» кітабының авторы имам әл-Кушайри (986 ж. туған) де әл-Харакани туралы жақсы айтады. Кейін ол былай деп жазды: «Мен Хараканға шейх Әбу әл-Хасанды көруге барғанымда, оның ұлылығы мен қатал келбеті маған қатты әсер еткені сонша, мен біразға дейін үнсіз қалдым. Мен тіпті жоғары күштерді ашуландырдым деп ойладым. Ал Әбу әл-Аббас Кассаб ол туралы былай деген: «Тасаууфқа сапар мен зияраттарды әкелген – Харақани». Әл-Харақани тұлғасы түркі өңірінде де кеңінен танымал болған деп есептейміз. Олай болса, Сауран тарихының мысалында сопылық пен ирфанның тарихын әлемдік деңгейде қайта қарастыру қажет.
С.ТӨЛЕУБАЕВА, Л.Н. Гумилев атындағы Еуразия ұлттық университеті, шығыстану кафедрасының профессор м.а, филология ғылымдарының докторы, доцент.
Leave a reply
